چند سالیست که گروهها و محافل متعدد و رنگارنگی از سلطنتطلب و جمهوریخواه گرفته تا ملی مذهبی ها وسبزها و اصلاحطلبان رانده شده از حکومت، تلاشهای گستردهای را در راستای ايجاد ائتلاف و اتحاد خود در خارج کشور آغاز کرده و در اين مورد نشستهای متعددی را نيز به ويژه در آمريکا و اروپا برگزار نمودهاند. اين کوششها که از سال ۸۸ به بعد روندی فزاينده داشته است، پس از وقوع تحولات مصر و تونس و ديگر کشورهای منطقه، خصوصاً پس از حدتيابی اختلاف و نزاع آمريکا و متحدين اروپائی آن با جمهوری اسلامی، به نحو چشمگيری افزايش يافته و در همين رابطه نشستها و اجلاسهای متعددی توسط مجموعهای از اين گروهها و محافل بورژوائی برگزار شده است. اين تلاشها که عموماً از حمايت دولتهای امپرياليستی برخوردار بوده، با هدف نزديکتر شدن يا نزديک ساختن اين محافل و گروهها، اتحاد ميان آنها و در اساس در راستای ايجاد يک آلترناتيو قابل اتکاء و مورد اعتماد اين دولتها بوده است. جايگزينی که مورد پسند قدرت های امپریالیستی و حافظ منافع آنها باشد.
کنفرانس بروکسل که در روزهای شنبه و يکشنبه هفتم و هشتم ژولای ۲۰۱۲ برابر با ۱۷ و ۱۸ تير ۹۱ با عنوان “دومين کنفرانس پيشبرد اتحاد برای دمکراسی” در ژنو برگزار گرديد، از نمونههای بارز اين تلاشهاست. اين کنفرانس که پنج ماه پس از کنفرانس استکهلم که در روزهای ۱۵ و ۱۶ بهمن ۹۰ به دعوت “بنياد اولاف پالمه” برگزار شده بود، به دعوت همين بنياد که يکی از مراکز مهم کمک به اينگونه جريانهاست برگزار گرديد.
کنفرانس بروکسل که در روزهای شنبه و يکشنبه هفتم و هشتم ژولای ۲۰۱۲ برابر با ۱۷ و ۱۸ تير ۹۱ با عنوان “دومين کنفرانس پيشبرد اتحاد برای دمکراسی” در ژنو برگزار گرديد، از نمونههای بارز اين تلاشهاست. اين کنفرانس که پنج ماه پس از کنفرانس استکهلم که در روزهای ۱۵ و ۱۶ بهمن ۹۰ به دعوت “بنياد اولاف پالمه” برگزار شده بود، به دعوت همين بنياد که يکی از مراکز مهم کمک به اينگونه جريانهاست برگزار گرديد.