کشمکش و اختلاف میان جناحها و باندهای حکومتی بار دیگر تشدید گشته است. یک سرِ این اختلاف، ائتلاف روحانی رفسنجانیست که از حمایت کامل گروههای موسوم به اصلاحطلب، انسجام نسبی و حمایتهای بینالمللی برخوردار است و سرِ دیگر آن طیفی از گروههای پراکندهی موسوم یا منتسب به اصولگرایان است که فاقد انسجام درونیاند. کشمکش و اختلاف میان اینها در لحظه حاضر، قبل از هر چیز در زمینه سیاست خارجی بهویژه در مورد مذاکره با آمریکا و مساله هستهای تبلور یافته است. در حالیکه جناح روحانی – رفسنجانی، در اساس از ایجاد رابطه با آمریکا، عقبنشینی کامل از مواضع “ضد آمریکایی” رژیم در گذشته، تغییر استراتژی در این زمینه و عادیسازی مناسبات فیمابین تا حد بازگشت به دوران پیش از انقلاب – ولو با تغییراتی در این زمینه – دفاع میکند و آن را وسیله برون رفت نظام از معضلات متعدد اقتصادی و مالی، راه نجات آن، و به سود خویش میبیند، جناح رقیب اما با این نگرش مخالف است و تندروترین گروههای وابسته به این جناح که در عین حال از لحاظ مواضع سیاسی، از بقیه به خامنهای نزدیکتر هستند، موضوع مذاکره با آمریکا را حداکثر یک عقبنشینی تاکتیکی، در حد دادوستد امتیازات به منظور استحکام و تقویت مواضع استراتژیکی رژیم میدانند.