در تاریخ سیستان آمده است: وقتی سپاهیان “قُتیبه”، سیستان را فتح و به خاک و خون کشیدند، مردی چنگنواز، در کوی و برزن شهر می گشت، از جنایات و کشتارهای سپاهیان “قُتیبه” قصه ها می گفت و اشک خونین از دیدگان آنانی که بازمانده بودند، جاری می ساخت؛ خود نیز خون می گریست و آنگاه بر چنگ خود می نواخت: “با این همه غم در خانه دل، اندکی شادی باید، که گاه نوروز است”.
روایت فوق، فقط بیان گوشه ای از تجاوزات و کشتارهای بی رحمانه اعراب صدر اسلام در ایران است. تجاوزات ویرانگری که از سال ۶۳۶ میلادی ( دهه دوم تاریخ هجری قمری) آغاز شد و طی دهه های متمادی از کشته ها پُشته ساختند تا سرانجام توانستند حاکمیت ویرانگر و سرکوبگرانه اسلام را بر مردم ایران تحمیل کنند.
