در این هفته، جشن سالگردِ نبردِ حماسی سیاهکل بود. روز سه‌شنبه‌ی این هفته، ۱۹ بهمن، چهلمین سالگرد نبرد قهرمانانه‌ی چریکهای فدایی در سیاهکل و آغاز مبارزه‌ی مسلحانه‌ی سازمان چریکهای فدایی خلق ایران در دوران رژیم سلطنتی شاه بود.
امسال هم به روال سال‌های گذشته مراسم متعدد جشن و سخنرانی در بزرگداشت این رویداد سیاسی و ارج نهادن بر مبارزه‌ی قهرمانانِ نبرد سیاهکل و تمام فدائیانی که در راه آزادی و سوسیالیسم، با رژیم‌های ستم‌گر سلطنتی و جمهوری اسلامی نبرد کردند و جان باختند، در خارج از کشور برگزار گردید. گرچه شرایط دیکتاتوری و اختناق حاکم بر ایران، این امکان را نمی‌دهد که بزرگداشت ۱۹ بهمن در داخل ایران نیز علناً جشن گرفته شود، اما همواره در طول این سال‌ها، انسان‌های مبارزی که به اهداف و آرمانهای آزادی‌خواهانه و سوسیالیستی و سنت‌های انقلابی فدائیان وفادارند، ۱۹ بهمن را در اشکالی مخفی‌تر جشن گرفته‌اند.
امسال، جشن بزرگداشت سالروز نبرد حماسی سیاهکل، انعکاس داخلی وسیع‌تری یافت و تعدادی از فرستنده‌های رادیو – تلویزیونی نیز برنامه‌های ویژه‌ای را به این روز اختصاص دادند. برنامه‌های صدای دمکراسی شورایی به جز اخبار، تماماً به این رویداد اختصاص یافته بود. در اینترنت صفحات متعددی به بررسی این رویداد پرداخته بودند.
نقشی که نبرد سیاهکل و مبارززات سازمان چریکهای فدایی خلق ایران در دوران رژیم شاه، در زندگی سیاسی مردم ایران داشته و تأثیری که بر جنبش کمونیستی ایران بر جای گذاشت، چنان برجسته است که به یکی از افتخارات بزرگ نه فقط فدائیان بلکه تمام مبارزین راه آزادی و سوسیالیسم تبدیل شده است.
چرا این مبارزه، این همه اهمیت یافت که نه فقط گروه گروه انقلابیون را به صفوف خود جلب کرد، بلکه در قلب توده‌های کارگر و زحمتکش جای گرفت و به جزئی از افتخارات مبارزات مردم ایران تبدیل گردید؟
سازمان چریکهای فدایی خلق ایران، از همان نخستین روزی که موجودیت علنی خود را با حمله به پاسگاه سیاهکل اعلام کرد، به عنوان یک سازمان کمونیست، سازمانی که راهنمای عمل‌اش مارکسیسم – لنینیسم بود، پا به عرصه‌ی وجود نهاد. این یعنی، ایجاد سازمانی که از اهداف و آرمانهای طبقه کارگر دفاع می‌کند و برای ایجاد نظمی سوسیالیستی مبارزه می‌نماید که در آن طبقه کارگر از بند استثمار نظام سرمایه‌داری رها شده و یک نظم انسانی بدون طبقات، ستم و استثمار برقرار شده باشد. شالوده‌ی محبوبیت و ماندگاری سیاهکل و مبارزه‌ای که از پی آن آغاز گردید در کمونیست بودن فدائیان است. بدیهی‌ست که یک چنین سازمانی مجبوب تمام انسان‌هایی واقع شود که مخالف فقر، نابرابری، استثمار و ستم‌اند. کمونیست‌ها همواره مدافع پیگیرترین آزادی مردم نیز هستند، چرا که می‌خواهند جامعه‌ای از انسان‌های آزاد و برابر ایجاد شود که تمام استعدادهای انسان شکوفا گردد. سازمان چریکهای فدایی در شرایطی پا به عرصه حیات نهاد که رژیم شاه، دیکتاتوری و اختناق را بر ایران حاکم کرده بود و تمام آزادی مردم از آن‌ها سلب شده بود. بنابراین مبارزه‌ی سازمان، فقط در مبارزه‌ای علیه طبقه سرمایه‌دار و برای ایجاد نظمی سوسیالیستی خلاصه نمی‌شد، مستقیماً مبارزه‌ای علیه دیکتاتوری شاه و برای آزادی‌های سیاسی نیز بود. این نیز یکی دیگر از جوانب محبوبیت سازمان چریکهای فدایی بود که تمام آزادی‌خواهان را به سوی خود جلب می‌کرد.
پای‌بندی سازمان به آزادی و سوسیالیسم در عمل نشان داده شد. این سنت برجسته کمونیستی در ایران احیا گردید که باید برای تحقق اهداف و آرمانهای آزادی‌خواهانه و سوسیالیستی جنگید، با قهرمانی و از خود گذشتگی مبارزه کرد و حتا در راه آن‌ها جان باخت. آموخت که هرگز نباید در برابر مرتجعین سر تسلیم فرود آورد، هرگز نباید از دشواری راه هراسید، هرگز نباید از کمونیسم، از مارکسیسم – لنینیسم، از منافع و اهداف طبقه کارگر، لحظه‌ای عقب‌نشینی کرد.
این مسیری‌ست که سازمان چریکهای فدایی تا پیش از قیام بی‌تزلزل ادامه داد و در جریان این نبرد، حدود ۴۰۰ تن از فدائیان جان باختند و چندین هزار به زندان محکوم شدند.
با این همه، به علت ضربات مداومی که ساواک رژیم شاه به سازمان وارد آورد و عقب‌ماندگی مشی سیاسی از تحولات دوران قیام، نتوانست نقش رهبری‌کننده‌ای در جنبش ایفا کند. به رغم روی‌آوری کارگران و زحمتکشان در ابعادی وسیع پس از سرنگونی رژیم شاه به فعالیت در صفوف سازمان، اما پشت کردن به اهداف کمونیستی و سنت‌های مبارزاتی سازمان توسط اکثریت کمیته مرکزی به بروز بحران و رشد گرایشات راست در سازمان چریکهای فدایی خلق انجامید. سازمان چریکهای فدایی خلق ایران به دو جناح اقلیت و اکثریت تجزیه شد. جریان موسوم به فدائیان اقلیت با پای‌بندی به اهداف و آرمانهای سوسیالیستی و آزادی‌خواهانه‌ی مبارزین سیاهکل و سازمان چریکهای فدایی خلق، خواهان ادامه مبارزه با رژیم ارتجاعی جمهوری اسلامی، سرنگونی آن و تحقق اهداف و آرمانهای کمونیستی سازمان گردید، اما جریان موسوم به فدائیان اکثریت، این اهداف پایه‌ای سازمان، در راه آزادی و سوسیالیسم را کنار نهاد و به حمایت از جمهوری اسلامی برخاست. سرانجام، راهی جز جدایی دو جریانی که یکی خواهان مبارزه علیه نظم سرمایه‌داری و رژیم دیکتاتوری ضد بشری بود و دیگری مدافع نظم موجود و حاکم، باقی نماند. فدائیان اقلیت، به نبرد خود برای برانداختن نظم موجود و تحقق آزادی و سوسیالیسم ادامه داند. این نبردی‌ست که تا به امروز ادامه دارد. فدائیان اقلیت همانند رفقای خود در دوران قبل از قیام با فداکاری و قهرمانی علیه ارتجاع حاکم بر ایران جنگیده‌اند. در طول این سال‌ها متجاوز از ۷۰۰ تن از فدائیان اقلیت به دست جلادان جمهوری اسلامی به قتل رسیدند و هزاران تن سال‌ها در زندان‌ها به بند کشیده شدند.
سازمان فدائیان (اقلیت) در بیانیه‌ای که به مناسبت چهلمین سالگرد نبرد حماسی سیاهکل تحت عنوان “۴۰ سال مبارزه در راه آزادی و سوسیالسیم” انتشار داد بار دیگر بر پای‌بندی‌اش به کمونیسم، دفاع از منافع کارگران و از موضع این طبقه از منافع عموم توده‌های زحمتکش و ستم‌دیده تأکید کرده است. این بیانیه می‌افزاید که راه نجاتی برای توده‌های مردم ایران، جز یک انقلاب اجتماعی وجود ندارد. هیچ تحول جدی به نفع توده‌های وسیع مردم ایران نمی‌تواند رخ دهد، مگر از طریق یک انقلاب اجتماعی که وظیفه فوری آن سرنگونی جمهوری اسلامی، استقرار یک دولت شورایی، اجرای بی‌درنگ مطالبات عمومی مردم ایران و گذار به سوسیالیسم است.”
بنقل از سایت سازمان فدائیان(اقلیت)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر