در این هفته، رسانه‌های متعدد رژیم خبر دادند که شورای عالی، تصمیم گرفت حداقل دستمزد سال آینده کارگران را ۹ درصد افزایش دهد. کسی که نداند واقعیت مسئله چیست، تصور می‌کند که حداقل دستمزد کارگران در سال آینده واقعاً ۹ درصد افزایش یافته است. اما این ظاهر فریب‌کارانه‌ای‌ست که سرمایه‌داران و دولت پاسدار منافع آن‌ها به کاهش دستمزد واقعی کارگران داده‌اند. تمام شواهد و آمارهای موجود حاکی‌ست که در سال آینده قیمت کالاها و خدمات مورد نیاز روزمره مردم جهش‌وار افزایش خواهد یافت و نرخ تورم، بسیار فراتر از سال جاری افزایش خواهد یافت. آخرین آماری که بانک مرکزی برای نرخ تورم در بهمن ماه انتشار داده است، ۶ / ۱۱ درصد است. منابع دیگر، نرخ تورم سال جاری را تا ۲۰ درصد ارزیابی می‌کنند. اما امسال هر چه باشد، سال آینده چه؟ معاون بودجه معاونت برنامه‌ریزی رئیس جمهوری ادعا می‌کند که این نرخ رشد تورم در سال آینده از ۱۵ درصد تجاوز نخواهد کرد. سران خانه‌ی کارگر وابسته به رژیم می‌گویند: “پیش‌بینی می‌شود تورم سال آینده ۲۵ درصد باشد.” اگر فرض را بر کم‌ترین برآوردهای دولتی قرار دهیم که ۱۵ درصد باشد، در این حالت نیز دستمزد کارگران در سال آینده، در مقایسه با سال جاری ۶ درصد کاهش می‌یابد و نه ۹ درصد افزایش. بنابر این روشن است که حتا بر طبق ارقام و آمار دولتی در مورد نرخ تورم در سال آینده، دستمزد واقعی عموم کارگران کاهش می‌یابد و کاهش حداقل دستمزد ۶ درصد خواهد بود. دولت و سرمایه‌داران بیهوده می‌گویند که دستمزد کارگران در سال آینده افزایش می‌یابد، این واقعیت از هم اکنون روشن است که دستمزدها کاهش یافته است.
حالا مجسم کنید در حالی که نرخ تورم در سال آینده، حداقل ۱۵ درصد باشد، کارگرانی که حداقل دستمزدشان، در هر ماه ۳۳۰ هزار تومان است، با این دستمزد ناچیز چه باید بکنند؟ اجاره‌ی خانه بپردازند، هزینه گاز و برق و وسایل ایاب و ذهاب را بپردازند، لباس برای خود و فرزندان‌شان بخرند، یا نان بربری ۴۰۰ تومانی بخرند؟
وضعیت مادی و معیشتی کارگران، سال به سال وخیم‌تر می‌شود. سرمایه‌داران و دولت آن‌ها دستمزدها را مدام کاهش می‌دهند. مدام سطح معیشت کارگران تنزل می‌یابد، اما بدبختانه کارگران نمی‌توانند جلو این اجحافات و زورگویی‌های دولت و سرمایه‌داران را بگیرند. چرا نمی‌توانند؟ به این علت که متشکل نیستند، تشکل سراسری ندارند و قادر نیستند به عنوان یک قدرت متشکل عمل کنند. اما چرا متشکل نیستند؟ به این علت که رژیم دیکتاتوری و اختناق حاکم بر ایران، هر تلاش کارگران را برای متشکل شدن در نطفه خفه و سرکوب می‌کند. پیشروان کارگری را دستگیر، اخراج و روانه‌ی زندان می‌کند. پس چه باید کرد؟ کارگران نمی‌توانند از شر فجایعی که نظم موجود به بار آورده است نجات یابند. کارگران حتا نمی‌توانند سرمایه‌داران را وارد کنند که بهای واقعی فروش نیروی کارشان را بدهند که لااقل پایین‌تر از خط فقر نباشد. خط فقر، امروزه در ایران حدوداً ۵ / ۱ میلیون تومان در هر ماه تعیین شده است، اما سرمایه‌داران حداقل دستمزد کارگر را ۳۳۰ هزار تومان برای سال آینده معین کرده‌اند. راهی برای نجات کارگران باقی نمانده است، جز این که به انقلاب روی آورند و این نظم نکبت‌بار را دگرگون کنند. هر آن‌چه که این انقلاب به تأخیر افتد، وضعیت کارگران نه بهتر بلکه بدتر و وخیم‌تر خواهد شد.
بر گرفته از سایت سازمان فدائیان(اقلیت)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر